Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Venit ad extremum; Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Duo Reges: constructio interrete. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.

Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Bork Quid censes in Latino fore? Falli igitur possumus. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.
Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.
Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus?
Quid est igitur, inquit, quod requiras?

Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem.
Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde?
Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?
Quis est tam dissimile homini.
Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus.
Ille igitur vidit, non modo quot fuissent adhuc philosophorum de summo bono, sed quot omnino esse possent sententiae.
Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Idem adhuc;: Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt.
Quid de Pythagora?: Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;
Negare non possum.: Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est.

Reliqui sibi constiterunt, ut extrema cum initiis convenirent, ut Aristippo voluptas, Hieronymo doloris vacuitas, Carneadi frui principiis naturalibus esset extremum.

Quae quidem res efficit, ne necesse sit isdem de rebus
semper quasi dictata decantare neque a commentariolis suis
discedere.

Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus
verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis
bonorum videbatur extremum.

Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.

Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.